Δεν είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά….

Εγερτήριο, στην καλύτερη περίπτωση από ξυπνητήρι και όχι από φωνούλα! Ετοιμάζω τσάι για την Ζωή μου και για μένα, βάζω τα τάπερ με πρωινό, μεσημεριανό, φρούτο… στην τσάντα της Ζωής μου για το σχολείο. Ετοιμάζω πρωινό για τις δυο μας για το σπίτι. Βάζω στη δική μου τσάντα κατιτίς για να τσιμπήσω στη δουλειά, ενώ συγχρόνως ντύνομαι. Αν μέχρι εκείνη την ώρα δεν έχει ακουστεί φωνούλα να λέει «μαμά; μαμά! μαμά!;!» σε όλους τους τόνους και με αυξανόμενη ένταση, μπαίνω στο δωμάτιο του κοριτσιού μου, ανοίγω κουρτίνες της μιλάω και… σιγά σιγά ξυπνάει. Ντύνεται (μόνη γιατί είναι και μεγάλο κορίτσι!) και τρώμε πρωινό ενώ αλλάζει βρωμοπάνες στα μωρά της (ειδικά σε αυτόν τον 40 και χρονών Λευτεράκι που είχε η αδερφή μου όταν ήταν μικρή και που η Ζωή λέει ότι είναι κορίτσι και σε αυτή τη φάση τη λένε Ζωίτσα!).

Πλένουμε πιάτα, δόντια, βάζουμε παπούτσια και τσάντες στις πλάτες και ….φύγαμε! Στο αυτοκίνητο ακούμε “Μάγια η μέλισσα” ή “Tριγωνοψαρούλη” ή “Mάγειρα” ή κάτι…

http://www.youtube.com/watch?v=PBP7ANmjz8U

http://www.youtube.com/watch?v=kHPxgSLras0&index=2&list=PL8QYfDJwcD1x3sH7T9S2nWMfsjuP4t0Lp

http://www.youtube.com/watch?v=HcEOyDnUNWk

Παρκάρουμε (διαλέγει πιο αυτοκίνητο θα κλείσουμε!) και μπαίνουμε στο σχολείο. Την παίρνει η δασκάλα και ξεκινάω για τη δουλειά μου. Σχολάω. Πάω στο σχολείο να πάρω το κορίτσι μου. Μιλάω με δασκάλες, πάμε στην παιδική χαρά πίσω από το σχολείο μας (που πρόσφατα μία μέρα εξαφανίστηκε και περιμένουμε με αγωνία να τη φέρουν πάλι πίσω!). Πάμε στο σπίτι μας. Ετοιμάζουμε το τραπέζι για τη μαμά και το μπαμπά. Έρχεται ο μπαμπάς μας, τρώμε, πλένουμε πιάτα, μαγειρεύουμε ετοιμάζουμε ένα γρήγορο βραδινό για την Ζωή και, αν είμαστε τυχερές και προλάβουμε, παίζουμε και λίγο μαζί!! Στις 7:30 ξεκινάμε μπάνια, δόντια, στέγνωμα μαλλιά, επιλογή ρούχων για την επόμενη μέρα, επιλογή παραμυθιού για ανάγνωση πριν τον ύπνο. Δίνουμε τα φιλιά μας (όταν έχουμε, γιατί καμιά φορά ψάχνουμε καλά τις τσέπες αλλά δεν έχουμε φιλάκι για τη μαμά) και κλείνει η πόρτα με το μπαμπά μας να αναλαμβάνει την ανάγνωση παραμυθιού μέχρι… τελικής πτώσης… Εντωμεταξύ η μαμά ετοιμάζει τα τάπερ για την επόμενη μέρα και κάνει προετοιμασία για το πρωινό….
Με αυτά και με τα άλλα έχει πάει 9 και…. και η μαμά θέλει μόνο να κουρνιάσει στο κρεβάτι της και να προσπαθήσει να καταλάβει πως περνάει όλη η μέρα… τόσες ώρες… και δεν έχει βρει το χρόνο να κάνει τίποτα έξω από τη ρουτίνα αυτή… στην καλύτερη περίπτωση έχει πάει στο σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή ή έχει βάλει πλυντήριο (ευτυχώς η γιαγιά μας απλώνει το περιεχόμενό του και συχνά το μαζεύει κιόλας!). Αντί για αυτό περιμένει να περάσει ένα δίωρο για να πάνε μαζί με το μπαμπά μας την Ζωή μας στο γιογιό για να συνεχίσουμε να έχουμε στεγνές νύχτες…
Και αναρωτιέται πως μπορεί να βρει χρόνο να κάνει πράγματα με το κορίτσι της και να είναι λίγο πιο ξεκούραστη – ευδιάθετη….
Πάλι καλά που ένα απόγευμα την εβδομάδα έχω ρεπό και μετά από τη δουλειά μου μπορώ να πάω βόλτα, για ποδήλατο, για φαγητό με το αγόρι μου – μπαμπά μας και με μία καλή οργάνωση όταν γυρίσω στο σπίτι μπορώ να ξεμπερδέψω με όλες μου τις προετοιμασίες της επόμενης μέρας πριν τις 11μμ!!
Σκέφτομαι και τη φίλη Αντιγόνη http://inventivemommy.blogspot.gr που είναι μόνη εντελώς, με μηδενική βοήθεια εδώ και 2 χρόνια και εξακολουθεί και είναι…. άνθρωπος!!!
Μήπως κάτι κάνω λάθος τελικά???