Και εκεί που είχαμε ένα πολύ γεμάτο πρόγραμμα για το ΣΚ και ακόμα πιο γεμάτο για την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου που είναι το πρώτο bazaar στο σχολείο μας, την Κυριακή το πρωί η Ζωή μου έπεσε από γυριστή εσωτερική σκάλα από 1,5 περίπου μέτρο χτυπώντας στο κεφάλι και την πλάτη της.
Δε νομίζω ότι έχω ξανατρομάξει τόσο στη ζωή μου και ελπίζω να μην ξανατρομάξω ποτέ…
Πόσος πανικός…
Πόση έλλειψη ψυχραιμίας και από τους 2 μας….
Πόσος τρόμος…..
Μέχρι να βεβαιωθούμε ότι κουνάει χέρια πόδια, ότι μιλάει, μας καταλαβαίνει κ.λπ είχαμε χάσει από πολλά χρόνια από τη ζωή μας ο καθένας….
Πονούσε στο κεφάλι και στην κοιλιά. Η παιδίατρος μας είπε να πάμε άμεσα στο εφημερεύον νοσοκομείο να τη δουν παιδοχειρουργοί. Ευτυχώς ήταν νωρίς το πρωί και εξυπηρετηθήκαμε εντυπωσιακά γρήγορα. Μας κράτησαν μέσα για 48 ώρες, εντελώς προληπτικά μια και όλες μας οι εξετάσεις ήταν καθαρές…
Πόση αγωνία, πόση ταλαιπωρία, πόση αϋπνία, πόση αφόρητη – άρρωστη ζέστη μέσα στο νοσοκομείο…
Για πόσο ακόμα θα βλέπω τη στιγμή της πτώσης?
Για πόσο θα σκέφτομαι πως θα μπορούσαμε να την προλάβουμε?
Για πόσο καιρό θα την βλέπω να παίζει και να τρέχει και θα τρέμω?
Πως μπορώ να είναι σίγουρη ότι κάνω τα πάντα για να την προστατέψω από τέτοιου είδους ατυχήματα?
Πως μπορώ να μη σκέφτομαι τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να είχα αποτρέψει αυτό το ατύχημα?
Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει τρόπος να προβλέψεις και να αποτρέψεις τα πάντα…
Τέλος καλό όλα καλά και αυτή την εβδομάδα το κορίτσι μου ρίχνει ρυθμούς, με κοπάνα από το σχολείο και περνώντας ΠΟΛΥ χρόνο με τη γιαγιά και τον παππού αλλά και βοηθώντας τη μαμά να ετοιμαστεί για το bazaar!!! Ελπίζω ότι ο επανέλεγχος την άλλη εβδομάδα θα μας επιτρέψει να επιστρέψουμε 100% στο πρόγραμμά μας….
ΜΑΜΑκ.α.......... 